ပိုရ်္....ပိုရ်္....ေ၀းရ်္သာ..............

ဟိုး....အေ၀းႀကီးဆီကေနလာခဲ့ရတဲ့

ငါတို႕ဘ၀ေတြ
ေၿပးေၿပးလႊားလႊားေလးပဲေမာပန္းခဲ့ႀကတာ
ဒီလိုနဲ႕
ေရာင္နီေလးၿပဴလိုက္ ေဖ်ာ့လိုက္နဲ႕ေပါ့........။



ႏြမ္းလ်တဲ့ေမွ်ာ္လင့္မႈက
ညွင္ညွင္သာသာေတာင္းဆိုႀကည့္မိတဲ့အခါ
ဘ၀မွာ
သံေယာဇဥ္ကင္းမဲ့တဲ့သက္ၿပင္းေတြ
ခဏခဏခ်တက္ရလြန္းလို႕
ကိုထီးရဲ႕"ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာနိဗၺာန္ဘံုေလးၿပန္အမွတ္ရမိရဲ႕..........။



အခုဆို
ငါတို႔ကိုယ္တို္င္ကိုယ္က်
ေရာက္ရွိေနတဲ႔ဘ၀မွာ
ေဆးကုသခြင့္ မရေတာ့တဲ႔ ေရာဂါဆန္းဆန္းေလး
ပိုင္ဆိုင္ထားတက္ခဲ႔ၾကျပီေလ..........။



တကယ့္ကို
ေတြးေတာၾကည့္မိလိုက္ေတာ့
အတၱမိုးေတြထူထပ္ေနတဲ႔
ဒီ၀န္းက်င္အိုေလးထဲ
ရီေ၀တံုဆိုင္းေနတက္ခဲ႔တ႔ဲ
ငါတို႔ေျခလွမ္းတိုင္းဟာ
သူ႔ အလိုေတာ္အတိုင္း
ေသြးေဆာင္ျဖားေယာင္းျခင္း ခံေနခဲ႔ရတယ္...............။



တကယ္ဆို.....
ငါတို႔ သိေန ၾကားေန ျမင္ေနခဲ႔ၾကတဲ႔
ေန႔တစ္ေန႔ရဲ႔ ေ၀းကြာမႈဆီမွာ
ညဥ့္နက္နက္ေတြက ဘ၀ေတြကို နာတာရွည္ ခဲ႔ရျပန္တယ္ေလ......။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔
နာရီေတြ အိုမင္းလို႔
ရာသီခြင္ေတြ အခါအခြင့္ကင္းမဲ႔လာလိုက္တာ
ငါတို႔သိတဲ႔အမွန္တရားက
ဟိုး.......အေ၀းဆီကို ပ်ံသန္းေနရတုန္းပဲေလ................။ ။
ရန္ျငိမ္းသူ.......
(၂၀၁၁။ ဒီဇင္ဘာလထုတ္ ရနံ႔သစ္မဂၢဖင္းတြင္ ေဖာ္ျပျခင္းခံရေသာ ကဗ်ာျဖစ္သည္)