အညတရ မိန္းမ ေနာက္ဆုံး (အပုိင္း)

ေမတၱာ သံေယာဇဥ္

ငယ္ရြယ္စဥ္မွာ မိဘေတြရဲ႕စကားကို တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ႏိုင္လြန္းတယ္လို႔ ထင္ခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔မွာ.. ေက်ာင္းဖတ္စာအုပ္ကိုဖြင့္ေတာ့ စာအုပ္ၾကားမွာ စာရြက္ေလးတစ္ရြက္ ညႇပ္ေနတာကိုေတြ႔တယ္။
စာမွာေရးထားတာက...

"သမီး... ေမေမ အသက္ႀကီးၿပီ။
တီဗီၾကည့္တဲ့အခ်ိန္ ဘယ္လိုင္းကိုၾကည့္ေနမွန္း မမွတ္မိဘူး။
ေျပာခ်င္တဲ့စကားတစ္ခြန္းကိုလည္း ထပ္တလဲလဲ ေျပာေနမိတတ္တယ္။
ဒီလိုေမးမိတဲ့အခါ.. ဒီလိုေျပာမိတဲ့အခါ စိတ္ရွည္သည္းခံေပးပါ သမီး
သမီးငယ္ငယ္တုန္းက ဘာမွနားမလည္လို႔ ေမေမကို ထပ္ခါတလဲလဲေမးတဲ့အခါ
ေမေမ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျပာျပ၊ သင္ျပေပးခဲ့ဖူးသလိုေပါ့...."
အဲဒီေန႔က ေက်ာင္းတက္ေနရင္းက သူမမ်က္ရည္ေတြ အတားအဆီးမဲ့ စီးဆင္းခဲ့တယ္။
.

ႀကီးျပင္းရာလမ္းတေလ်ာက္မွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၊ သံေယာဇဥ္က ဘဝရဲ႕ေျမၾသဇာပါ... ဘဝတစ္ခု ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ႀကီးျပင္းရွင္သန္ဖို႔ ဒီေျမၾသဇာေတြက မရွိမျဖစ္လိုအပ္ပါတယ္...

သူမပါးစပ္က တီတုိးေရရြတ္သံေတာင္ ထြက္လာတယ္။က်ဳိးတာကက်ဳိး၊ပဲ့တာကပဲ့ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ကုိးဆယ္ကုိးေသာ မွတ္တုိင္ေလးေတြ ကေတာ့ လမ္းေဘးမွာ အထင္အရွားရွိေနပါေသးတယ္။ခုလတ္တေလာ့ ေလးကမွ သူမစုိက္ထူလုိက္တဲ့ မွတ္တုိင္ေလးတစ္ခုကလႊဲရင္ ခုလတ္တေလာ ေလးကမွ သူမစုိက္လုိက္တဲ့ မွတ္တို္င္းေလးတစ္ခုကလြဲရင္၊က်န္တဲ့ ၉၉ခုေသာမွတ္တုိင္းေလးေတြ အားလုံးဟာ အုိမင္းေဟာင္းႏြမ္းေနၾကပါျပီ။

ဒီမွတ္တုိင္းေလးေတြဟာ အုိလမ္ပတ္ေတာင္ေျခက ေက်ာက္ျဖဴသားတုိင္းလုံးၾကီးေတြလုိ ခန္႕ညားထည္၀ါမႈမရွိပါဘူး။အႏုပညာလည္း မဆန္ပါဘူး။သာမာန္ေက်ာက္တုိင္ကေလးေတြပါ။သူမကုိတုိင္လုပ္ျပီး သူမကုိယ္တုိင္စုိက္ထူထားခဲ့တဲ့ သာမာန္ေက်ာက္တုိင္ကေလးေတြပါ။

စမ္းေခ်ာင္းေလးနံေဘးမွာ သူတစ္ေယာက္တည္းရပ္ရင္း မွတ္တုိင္ကေလးကုိးဆယ္ကုိးကုိ ေငးၾကည္ေနမိတယ္။အခုေတာ့လည္း သူမတစ္ေယာက္တည္းပါ။အစကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္ဟုတ္မလဲ။အေဖာ္ေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႕ေပါ့။ခရီးအစမွာ သူမနဲ႕အတူလုိက္ပါခဲ့သူ အခ်ဳိ႕ဟာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲက်သြားရာက ျပန္တက္မလာႏုိင္ရွာၾကေတာ့ဘူး။တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေတာင္ျပဳိရာမွာပါသြား ေက်ာက္တုံးေတြေျမၾကီးေတြေအာက္မွာ နစ္ျမဳပ္ကြယ္ ေပ်ာက္သြားခဲ့ၾကရွာတယ္။တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေခြ်းတစ္စက္၊ေသြးတစ္စက္ေလာက္ထြက္တာနဲ ေနာက္ျပန္လွည့္သြားခဲ့ၾကတယ္။

အခုေတာ့လည္း သူမတစ္ေယာက္တည္းပါပဲ။ကမၻာၾကီးထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ။တစ္ကုိယ္ေတာ္ခရီးသည္ၾကီးေလ။လမ္းဆုံးမသိတဲ့ေတာၾကီးမ်က္မည္ထဲမွာ သူမတစ္ေယာက္တည္းပါ။သူမအုိခဲ့ပါျပီ။တုန္႔ခ်ည့္ုတုန္႕ခ်ည့္လည္း ျဖစ္ေနပါျပီ။ထုိအျပင္ ဒုကၡိတဘ၀ကုိလည္း ေရာက္ခဲ့ပါျပီ။ခ်ဳိင္းေထာင္ေပၚမွာ လုံး၀မွီခုိ အားထားေနရတဲ့ ဒုကၡိတ အဘြားအုိျဖစ္ေနပါျပီ။

မွန္ပါတယ္ သူမဟာ ဒုကၡိတလည္းျဖစ္ အဘြားအုိလည္းျဖစ္ေနပါျပီ။ထုိမွာ တစ္ပါး ဇရာကုိလည္း သူမ မမႈပါဘူး။ဗ်ာတိကုိလည္း သူမ အရႈံးမေပးပါဘူး။မရဏဆုိတဲ့ ေသျခင္းတရားကုိေတာင္ မေၾကာက္မရြံ႕ ရင္ဆုိင္ႏုိင္သူ သူမဟာ ဘယ္အရာကုိမွာ ေၾကာက္ပါေတာ့မလဲ။

သူမဟာ ခရီးသည္ ျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ တရားကုိ လက္ကုိင္ထားတဲ့ အခ်က္က ေျပာင္းလဲသြားတာ မဟုတ္ေလေတာ့ သူမခရီးဆက္ရဦးမွာပဲ။ခ်ဳိင္းေထာက္နဲ႕ေတာင္ ေထာ့က်ဳိးမသြားႏုိင္တဲ့အခါ ေလးဖက္တြားျပီးျဖစ္ေစ၊ဖင္ဒရြတ္တြန္းျပီးျဖစ္ေစ၊သူမသြားေမရမွာပဲ၊သူမက ခရီးသည္ ေပးကုိး။ဗဟုသုတရွာမီးဖုိ႕၊အမွန္တရားကုိ၊သစၥာတရားရွာဖုိ႕ သူမခရီးဆက္သြားရအုံးမွာေပါ့။

ေၾကာက္ရြံ႕ေနာက္တြန္႕ေနလုိဘယ္ျဖစ္မလဲ။

ျပီးခဲ့တဲ့ ခရီးတစ္ေလွ်ာက္လုံး သူမေတၤေ၀ေငးေမာျခင္းမရွိ၊ေၾကာက္ရြံ႕ေနာက္တြန္႕ျခင္းမရွိ၊သူမသြားခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။သူမက လမ္းညႊန္မရွိတဲ့ ခရီးသြားမွ မဟုတ္တာ။ဘာေၾကာက္စရာရွိမလဲ။

သူမလမ္း သူမသိတယ္ေလ။လြယ္လြယ္ေလးပါ။ဘာမွ မခက္ပါဘူး။သူမေရွ႕က သြားႏွင့္ၾကတဲ့ ခရီးသြားေတြ စုိက္ထူးသြားတဲ့ လမ္းျပမွတ္တုိင္ေလးေတြၾကည့္ျပီး လုိက္ခဲ့ရုံးပါပဲ။အဲဒီေလာက္ထိ လြယ္ကူတာပါ။ ေရွ႕ကသြားႏွင့္ၾကတဲ့ အစ္မေတြ အစ္ကုိေတာ္ခရီးသည္ၾကီးမ်ားကုိ ေက်းဇူးတင္စရာပါ။

အခု သူ႕အလွည့္က်ေတာ့ သူလည္း သူမေနာက္က ဆက္ျပီးလုိက္ ပါလာၾကမယ့္ ခရီးသြားမ်ားလြယ္ကူေခ်ာေမာစြာ သြားႏုိင္ေစဖုိ႕ လမ္းျပ မွတ္တုိင္ကေလးေတြ စုိက္ထူလာခဲ့ပါတယ္။ေလးဆယ္၊ငါးဆယ္ကေနေဟာအခု ကုိးဆယ္ကုိးခုေျမာက္မွတ္တုိင္ကေလး စုိက္ထူလုိက္ျပီးေလ။ ေနာက္ဆုံးမွတ္တုိင္ ကေလးျဖစ္ခ်င္းလည္းျဖစ္မွာေပါ့။ျမတ္စြာဘုရားဘုရား သခင္မွပဲ သိႏုိင္မယ္။

သိတာ မသိတာ သူကလည္း သိပ္အေရးထားလွတာမဟုတ္ပါဘူး။သူမအေရးထားတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာအရာက သူမေနာက္က လုိက္လာၾကမယ္ ခရီးသြားမ်ား လမ္းမမွားဖုိ႕၊ေခ်ာေခ်ာေမာေမာနဲ႕ အဆင္ေျပေစဖုိ႕ အတြက္ လမ္းျပမွတ္တုိင္ေလး စုိက္ထူေပးခဲ့ျပီဆုိတာသာျဖစ္တယ္။

သူမေရွ႕က ခရီးသြားေတြက လမ္းျပမွတ္တုိင္းကေလးေတြ စုိက္ထူထားခဲ့လုိ႕ သူမခရီးရွည္ၾကီးကုိ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေလွ်ာက္လွမ္းလာႏုိင္ခဲ့တယ္။သူမအလွည့္မွာ သူမလည္မွတ္တုိင္ကေလးေတြ စုိက္ထူးထားႏုိင္ခဲ့တယ္။

လူဘ၀ရဲ႕ အႏွစ္သာရဆုိတာ ဒါပဲ မဟုတ္ပါလား။

ကုိယ့္ေရွ႕က လူေတြခင္းတဲ့လမ္းကုိ ကုိယ္တက္စြမ္းသမွ်ေလးေတာ့ လုပ္ေဆာင္ေပးသြားရမွာေပါ့။လူလုိ႕သတ္မွတ္ႏုိင္မယ္ေလ။သူရဲေကာင္းေတြ၊မဟာလူသားေတြက ဧရာမျမဳိ႕ၾကီးရဲ႕ က်က္သေရကုိ ေဆာင္ဖုိ႕ေက်ာက္ျဖဴတုိင္လုံးၾကၤီးေတြ စုိက္ထူေပးခဲ့ၾကတယ္။ေနာက္လူေတြက ေရာမယဥ္ေက်းမႈၾကီးကုိ ရင္သပ္ရႈေမာတအံ့တၾသျဖစ္ခဲ့ၾကရတယ္။

သူရဲေကာင္းေတြ မဟာလူသားေတြကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ဒါပင္မယ့္ လမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္က မထင္မရွား လမ္ျပမွတ္တုိင္ေလးေတြ စုိက္ထူးထားခဲ့ၾကတဲ့ မထင္မရွား အညတရ မိန္းမမ်ားရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ေတြဟာလည္း အေရးမပါ အရာမေရာက္တဲ့ဟာေတြလုိ႕ မဆုိႏုိင္ပါဘူး။

အညတရ တုိင္းဟာ တန္းဖုိးၾကီးပါတယ္။

ဖ်ာပုံ နဒီ