“ပိေတာက္ဦး” ( ဒဂုန္တာရာ )

“ပိေတာက္ဦး” ( ဒဂုန္တာရာ )

အို လွလိုက္ထာ
ကိုင္းငိုက္ယိုယီး၊ တြဲေလာင္းစီး၍
ေ႐ႊသီး၀ါေသြး၊ ႁပြတ္သိပ္ေလးေအာင္
ၫြတ္ေကြး႐ြ႐ြ၊ လွ...လွ...လွ...သည္
ပထမ ပိေတာက္ ပြင့္စဥ္က။

"ေဟာ ေဟာ ပြင့္ၿပီ"
က်ဴးရင့္ေအာ္ၾက၊ တံခါး၀မွ
လွစ္ဟဆိုကာ၊ ေျပးထြက္လာၿပီး
၀င္း၀ါပိေတာက္၊ သစ္ပင္ေအာက္၀ယ္
လုေကာက္ ေႂကြသည့္ ပြင့္မ်ားကို။

ငမ္းငမ္းတက္၍
လုယက္ခုန္တက္၊ ဓားလက္နက္ျဖင့္
ခ်ိဳးဖ်က္႐ြက္ကိုင္း၊ ခုတ္ထစ္စိုင္း၍
ပိုင္းပိုင္းျဖတ္ေႁခြ၊ ယူၾကေလေသာ္
ေရာေထြ ႐ုန္းရင္း ဆန္ခတ္တည္း။

လုဖ်က္မႈန္းေၾကာင့္
ေၾကျပဳန္းလဲက်၊ ဒဏ္ရာရႏွင့္
႐ြက္ျမျပာၫို၊ သစ္ငုတ္တိုသာ
ဖ႐ိုဖရဲ က်န္ရစ္၏။

ငါ့စိတ္တြင္ကား
ေမခင္ႏွမ၊ ဆံေကျမထက္
လွလွကေလး၊ ကိုယ္တိုင္ေ႐ြး၍
ဆင္ေပး ထံုးခ်င္ လွေသာေၾကာင့္။

က်ိဳးပဲ့ေနေသာ
ပင္ေျခေအာက္တည့္၊ ငါရပ္ၾကည့္၍
ႂကြင္းသည့္တပြင့္၊ ေကာက္မည္လင့္ေသာ္
"အို.....႐ွင့္....က်မ -
ဗုဒၶျမတ္ထံ၊ လႉကပ္ရန္" ဟု
လုျပန္အတင္း၊ ဆိုကာခ်င္းေသာ္
လက္ခ်င္းဆံု၍ ေနသတည္း။ ။

ဒဂုန္တာရာ

By: Khaing Soelynn